|
دل واگو
من و دل و اشک وخاطره
کوچه ی قدیمی من کوچه ای من داشتم همچون بهشت مردمانی پر زمهر اندر سرشت آن حوالی خانه ای بود ازامید زیر سقف اش لاله با بختی سپید لاله اش خورشید بس تابنده بود در وجودش دلخوشی آکنده بود در نهان ما روزگاری داشتیم لحظه لحظه آرزوها کاشتیم ناگهان رفت و خوش و خندان گریخت آرزوهای مرا هم دور ریخت روزگاری بین ما دوری فتاد اندکی از خاطراتم شد به باد اسب دل افسار عقلم را برید تا کنار گور دل ما را کشید سر کشیدم آن قدیمی کوچه را تا کنم یادی از آن معشوقه را دیدم آن کوچه دگرشاداب نیست جز سکوت ورخوت و مرداب نیست سنگفرش اش بوی مهر اشک داشت آدم اش هم اخم وتخم ورشک داشت سنگ و آجرها سخن ها داشتند روی دل باری زغم انباشتند دیدم آن سامان چه بی سامان شده خالی از امید ما ویران شده خاطراتم چون توهم می نمود گوشهایم نغمه ی شادی شنود جای پایش بود اما در دلم با خودم گفتم:خدایا عاقلم؟ او چه می داند که گورستان شده باغ دل از غصه شورستان شده آرزوها در وجودم مرده اند لاله های قلب من پژمرده اند او چه می داند که من آزرده ام در کنار چشمه تشنه مرده ام گنج احساس مرا دزدیده اند خنده را ازباغ جانم چیده اند او چه داند زندگی جز مرگ نیست آن درخت سبز را یک برگ نیست قلب من چون کهنه گورستان شده آرزوها در دلم زندان شده او چه داند با خیالش زنده ام در قمار عشق من بازنده ام تاجر خیل خیالم کاروان رفت و من افتاده ام اندر زیان نظرات شما عزیزان: چهار شنبه 12 خرداد 1395برچسب:, :: 20:28 :: نويسنده : اشکان
درباره وبلاگ  به وبلاگ من خوش آمدید نويسندگان
|
||
 |
آمار
وب سایت: